ellerini boynuma koy…
sesim çıkmaz.
senden, dokunduğunda yakan parmak uçlarından geç iliklerime.
dünya dursun, kulaklarımız uğuldasın, ateş bassın, içimizden dışımıza taşsın. uyuşalım..
eğil, yüzüme değil arkamdan boynuma…
nefesin, göğsümün arasında sancıya, yüreğimde korkularıma çığlık olsun.
ben sen, sen ben ol
soluklanalım!
istediğimiz hiçbirsey farklı olmasın birbirinden, yaşlı bir çift gibi vals yapalım.
yüzümü, ıslak yanaklarımı süreyim yüzüne,
susalım.
annemin koynundaki gibi, babama sarılır kadar güvenle sokulayım kucağına.
sarıl,
kolların beni öyle kavrasınlar ki;
bu dünyada ne varsa yalan ve riyadan yana birer birer kuruyup,
çatlayıp atsınlar kendilerini fanusumuzdan.
gerçek olamayacak kadar bu anı yaşayalım seninle biz…
ben sen, sen ben ol!
soluklanalım…
ibrahim ölçal / 23.01.2008 / 00:53
bana aşkın varlığına inandıran derya’m için..
ya ibo, aşk ve sen….
ne kadar tezat….!
okulunu okumakla şair olunmaz, bunun bir başka karşılaştığım kanıtı
cansın yorum için çok teşekkür ederim, beğenmenede sevindim (: sadece arada geliyorlar ve birşeyler karalıyorum, bu da onlardan biri (: